ઝાકળ સમાન સ્વપ્ન રાખીને બેઠી છું હું,
જેમાં વાસ્તવીકતા નો તડકો અડતા જ,
બીજાની ઇચ્છાપૂર્તિ નું મેઘધનુષ્ય સર્જાય છે...
ખબર છે તુટશે જ,
તોય મન ને ક્યાં મનાય છે?
હર પળ રંગ બદલતી આ દુનીયા માં
જોને ભોળપણ મારુ વગોવાય છે...
ખેલ મોટો છે,
જે સમજે એને જ આ રમત સમજાય છે,
અહીં સ્વાર્થના પાસા ફેકાય છે અને,
ઝાકળ તૂટતા જ નગર આખું ઠુઠવાય છે